ตอนเด็ก เคยฝันมั๊ย ฝันว่าโตขึ้นเราจะเป็นอะไร แล้ววันนี้ยังอยู่บนเส้นทางความฝันรึป่าว หรือถ้าไม่ใช่ เคยคิดมั๊ยว่าคนเดินออกจากเส้นทางความฝันไปตอนไหน...วันนี้ผมไม่สบาย นอนตอนกลางวันเยอะไป...กลางดึกแบบนี้เลยมีเวลามานั่งคิด
เมื่อตอนประถมต้นผมฝันว่าผมจะเป็นนักแข่งรถ เพราะผมชอบดูรถแข่ง
เมื่อตอนประถมปลายผมฝันว่าผมจะเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ เพราะผมชอบวาดรูปและชอบรถยนต์
เมื่อตอนมัธยมต้นผมยังคงฝันว่าจะเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ แต่ก็มีอารมณ์หวั่นไหวอยากเป็นชาวประมง และเกษตรกร ฮ่าๆๆ เพียงเพราะผมชอบเลี้ยงปลา และชอบปลูกต้นไม้
เมื่อตอนมัธยมปลายผมยังคงฝันว่าจะเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ และทิ้งความฝันที่จะเป็นชาวประมง และเกษตรกรไว้ เพียงแค่งานอดิเรก ด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่ามันกินไม่ได้
เมื่อถึงตอนมหาลัย ฝันผมยังคงไม่เปลี่ยนไป ผมยังคงอยากเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ แต่ผมเป็นไม่ได้ ด้วยเหตุผลง่ายๆ และความเชื่อง่ายๆ ณ ตอนนั้นว่า มันกินไม่ได้
ถึงวันนี้วันที่ผมทำงาน ผมยังคงอยากเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ แต่ผมเป็นไม่ได้ เพราะไม่ได้จบมาในเส้นทางนั้นเลย...
ผมเลือกที่จะทิ้งความฝันผม ทั้งที่มันเป็นจริงได้ถ้าวันนั้นผมเชื่อในความฝันของตัวเอง...ผมมีสิทธิ์ที่จะเลือกเดินผ่านประตู Entrance เพื่อเป็นสถาปนิก แต่ผมกลับเลือกที่จะเดินทางอื่น ด้วยเหตุผลตรงข้ามกับการไม่เลือก นั้นคือ ผมคิดว่ามันกินได้
ผมเก็บความฝันผมตั้งแต่เด็กไว้เพียงแค่งานอดิเรกนั้นคือ ขับรถเล่น เลี้ยงปลา ปลูกต้นไม้ รวมถึงการวาดรูป...
เคยถามตัวเองว่าเสียใจมั๊ยที่เลือกเดินออกจากความฝัน ทั้งที่มันยังมีทางเดินอยู่...ผมตอบโดยไม่คิดเลยว่าไม่เสียใจ แต่เสียดาย นั้นแปลว่าถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะเลือกเดินตามความฝันในการเป็นสถาปนิก วันนี้ผ่านเหตุการณ์ที่ผมเดินออกจากความฝันมา 5 ปีกว่าแล้ว...ผมก็ยังคงคิดถึงความฝันนั้น และก็อิจฉาความคิดตัวเองด้วย เพราะความคิดมันอยากจะเป็นอะไรก็เป็นได้...
ผมไม่รู้ผมคิดผิดมั๊ย ที่คิดว่าความฝันของผมมันกินไม่ได้...แต่ผมคิดไม่ผิดแน่ที่เรียนเคมเทค เพราะมันกินได้...แม้ผมจะไม่ได้ใช้มันหากินก็ตามที ฮ่าๆๆ
วันนี้ผมยังไม่มีความฝันใหม่นะ...แต่ผมมีความเป้าหมายใหม่แล้ว...จากที่เคยคิดว่ารวยก่อนอายุ 40 แล้วจะซื้อ 13 คัน (มากไปมะ)...วันนี้ผมยังคงคิดว่าอยากรวยนะ แต่ผมรวยแล้วผมจะเดินทาง ถ่ายรูป วาดรูป และเขียนหนังสือ เพื่อหาเงินมาสร้างโรงเรียน...แนวมะ ฮ่าๆๆๆ
เมื่อตอนประถมต้นผมฝันว่าผมจะเป็นนักแข่งรถ เพราะผมชอบดูรถแข่ง
เมื่อตอนประถมปลายผมฝันว่าผมจะเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ เพราะผมชอบวาดรูปและชอบรถยนต์
เมื่อตอนมัธยมต้นผมยังคงฝันว่าจะเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ แต่ก็มีอารมณ์หวั่นไหวอยากเป็นชาวประมง และเกษตรกร ฮ่าๆๆ เพียงเพราะผมชอบเลี้ยงปลา และชอบปลูกต้นไม้
เมื่อตอนมัธยมปลายผมยังคงฝันว่าจะเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ และทิ้งความฝันที่จะเป็นชาวประมง และเกษตรกรไว้ เพียงแค่งานอดิเรก ด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่ามันกินไม่ได้
เมื่อถึงตอนมหาลัย ฝันผมยังคงไม่เปลี่ยนไป ผมยังคงอยากเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ แต่ผมเป็นไม่ได้ ด้วยเหตุผลง่ายๆ และความเชื่อง่ายๆ ณ ตอนนั้นว่า มันกินไม่ได้
ถึงวันนี้วันที่ผมทำงาน ผมยังคงอยากเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ แต่ผมเป็นไม่ได้ เพราะไม่ได้จบมาในเส้นทางนั้นเลย...
ผมเลือกที่จะทิ้งความฝันผม ทั้งที่มันเป็นจริงได้ถ้าวันนั้นผมเชื่อในความฝันของตัวเอง...ผมมีสิทธิ์ที่จะเลือกเดินผ่านประตู Entrance เพื่อเป็นสถาปนิก แต่ผมกลับเลือกที่จะเดินทางอื่น ด้วยเหตุผลตรงข้ามกับการไม่เลือก นั้นคือ ผมคิดว่ามันกินได้
ผมเก็บความฝันผมตั้งแต่เด็กไว้เพียงแค่งานอดิเรกนั้นคือ ขับรถเล่น เลี้ยงปลา ปลูกต้นไม้ รวมถึงการวาดรูป...
เคยถามตัวเองว่าเสียใจมั๊ยที่เลือกเดินออกจากความฝัน ทั้งที่มันยังมีทางเดินอยู่...ผมตอบโดยไม่คิดเลยว่าไม่เสียใจ แต่เสียดาย นั้นแปลว่าถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะเลือกเดินตามความฝันในการเป็นสถาปนิก วันนี้ผ่านเหตุการณ์ที่ผมเดินออกจากความฝันมา 5 ปีกว่าแล้ว...ผมก็ยังคงคิดถึงความฝันนั้น และก็อิจฉาความคิดตัวเองด้วย เพราะความคิดมันอยากจะเป็นอะไรก็เป็นได้...
ผมไม่รู้ผมคิดผิดมั๊ย ที่คิดว่าความฝันของผมมันกินไม่ได้...แต่ผมคิดไม่ผิดแน่ที่เรียนเคมเทค เพราะมันกินได้...แม้ผมจะไม่ได้ใช้มันหากินก็ตามที ฮ่าๆๆ
วันนี้ผมยังไม่มีความฝันใหม่นะ...แต่ผมมีความเป้าหมายใหม่แล้ว...จากที่เคยคิดว่ารวยก่อนอายุ 40 แล้วจะซื้อ 13 คัน (มากไปมะ)...วันนี้ผมยังคงคิดว่าอยากรวยนะ แต่ผมรวยแล้วผมจะเดินทาง ถ่ายรูป วาดรูป และเขียนหนังสือ เพื่อหาเงินมาสร้างโรงเรียน...แนวมะ ฮ่าๆๆๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น